Quasèrn d'un tornar tau país naturau

« Lo drapèu que va tau paisatge hastiau, e lo noste patoès qu’estupa lo tabard »

« Démocratie », Rimbaud.

 

Au cap de l’aubeta…

Vè-te’n, ce’u disi, cap de matruca [1], cap de vaca, vè-te’n qu’èi hasti deus vailets de l’ordi e deus escarvalhs [2] de l’esperança. Vè-te’n maishant gigís [3], purnaisha de monjòt. Puish que’m virèi de cap aus paradís tad eth e taus sons perguts, mei calme que la cara d’ua hemna mentidora, e acerà, jumpat peus perhums d’ua pensada jamei estadida, que neurivi lo vent, qu’esloishavi [4] los monstres e qu’entenèvi a pujar, enlà deu honiment, un fluvi de tortoras e treus de la savana que’m pòrti tostemps dens las meas pregondors, tant haut a l’envèrs com lo vintau solèr de las casas mei insolentas e tà’m virar de la vertut guastanta de las escuradas, arpentada nueits e dias per un sorelh sacrat e venerian.

Abonnez vous pour lire la suite !