|
gascon ÂA mon, febrèir de 2010 Uelh de can uelh de grifon dont me cèrcas dumpuei pausa canaula1 ton rai per la zòna industriau agusa ton espiar de sang gascon Poèma premiat au XVIIIau concors internacionau de poesia Nosside. E’t pensas opressat, lo presoèr deu temps ? Tu qui vives com pòts, shens gahar lo present, A tostemps esperar la gaujor deu salut, A tostemps regretar d’i aver trop credut. Poèma escriut lo 10 de seteme de 1939, peu qui Miquèu de Camelat avè designat com lo son successor tà tiéner la revista nosta, poèta de capatge, professor qui’s morà tròp lèu en 1958. Qu’ei tirat de « Proses e Pouesies » (Pròsas e poesias), obratge publicat per l’Escòla Gaston Febus, dab ua presentacion de M. Saint-Bézard, en 1976. De segur, quandes a noste e mei enlà non coneishen l’òbra poetica d’Andreu Pic, poèta gascon, mainatge de Gondrin en lo Gèrs. Pair Sent, Diu deus bons esperits Per Tu qui jamei dobtè, M'engatgi a vÃver de tota mon arma Aquesta bèra e bona jornada. gascon Â*Pendut a Bordèu l’an 1651, en pendilhon a sa potença au ras dau palai de l’Ombrèira. Queth roge hèi gai, meilat de jaune, es viu com un vin rescalorÃs hugeja com los virasòus de Nerac a mieijorn, sus la tavalha estant. poèma publicat aus Reclams n°11 d’aost 1929 gascon ÂPraubes morts, enterrats com lo blat de semia1, los vòstes cròfos2 blancs qu’espantan qui’us espia, jo que’us aimi. Tots longs en aqueth lheit noviau, que’vs despulhatz a drins de tot vòste propiau3 e que dromitz tostemps, alanguits, grans, supèrbes, non mei conquistadors, mes conquesits de gèrbas4, los punhs ubèrts, las mans juntas, los dits crotzats, tribalhadors valents qui repausan en patz…  Perqué dubrir los contravents ?  Perqué perméter autau au ventDe trebolhar l’òrde establit ? AquÃ-dedens lo chet cremós Vau melhor que freid imorós Que te sanglaça e t’enshordÃs. gascon ÂI. La bruma au casterar1 aqueth matiau d’abòr per l’embòsc claverat a tot doç s’esmiejava arroentada au bèth miei per l’arrai vira-tòr qui per heuç e cimalhs puas d’aur puntejava lengadocian ÂTorni a la mar dins lo cèl sens nivol e de mon ombra balagi la pèl verda del paÃs aimat, aimat e que me desaimi, a cada alada que doni, a cada pols que buti, a mas amors son dins mas marras e nifli çò que vai èstre e que serà tot, tot çò qu’es pas que nèbla e que vendrà desir, tot çò qu’es orizont e que vendrà acrin1 ò mar inconsolabla e ventorla embaugida Jo, non credi pas Qu’un dia amorteish lo só Que huma a nueit caduda /au sococ |
|
|
|