Conéisher, compréner la lenga

Que precisam que la fin d’aquesta cronica n’ei pas de har un tribalh de normalizacion ni tanpòc de perpausar solucions mes d’amuishar, de l’interior, çò qu’ei lo foncionament d’ua lenga e, de quan en quan, la complexitat d’aqueth foncionament.

A perpaus de la negacion

Dens un deus darrèrs numèros de la revista (cf. Reclams n° 822-823), que parlèi de la negacion. La pareishuda d’un recuelh de textes administratius De mot a mot, archives et chroniques des Pyrénées en occitan gascon [1], que’m da lo parat de tornar sus aquera question. En léger l’introduccion deu libe e lo libe eth medish, que cadoi sus l’advèrbi noarremenx, comentat dens l’introduccion (pp. 23-24) per J. L. Lavit, l’editor d’aqueths tèxtes, e emplegat mantuns còps dens las minutas e nòtas de Barthelemy deu Matha, notari en Lavedan, comtat de Bigòrra. L’advèrbi noarremenx qu’ei emplegat com equivalent deu francés “neantmoingz” – “néanmoins”, en francés modèrne. Dens aqueth tèxte, que s’i tròba tanben la forma no remenx (hèra minoritària) ; que sembla estar ua varianta fonetica e grafica de la qui balha lo diccionari d’Emil Levy [2] nonremens. Las duas formas que son compausadas de tres elements no + arren + menx e no + re + mens qui representan a de reng : l’advèrbi de negacion no(n), lo nom arre(n) o re(n) e l’advèrbi menx (forma gascona), mens (forma lengadociana). Que poderén estar redusidas a dus elements : noarre + menx e nonre + mens, si consideram que los elements noarren e nonre son emplegats generaument d’ua faiçon autonòma, mei precisament com noms.

Abonatz-ve tà léger la seguida !